Lato '85 (2020) dostępny film za darmo

Posted by Lasonya on February 3rd, 2021

Lato '85 (2020) - Czas trwania 1 godz. 40 min.

Reżyseria: François Ozon

Scenariusz: François Ozon

Gatunek: Dramat / Komedia

Produkcja: Francja

Premiera: 14 lipca 2020 (świat)

Ocena użytkowników 7/10

Wczasy spędzone w Normandii pozwalają 16-letniemu Alexisowi poznać siebie.

Na początku filmu "Lato ‘85" żandarm prowadzi młodocianego Alexisa (Félix Lefebvre) na salę rozpraw. Towarzyszy nam subiektywna narracja głównego bohatera. Chłopak zdradza, hdy fascynuje się śmiercią i będzie komunikować o trupie ludzie, którą znał. Rzuca wyzywająco do kamery, że jeśli kogoś nie ciekawi opowieść, i tak odrzucić odtwarza tej relacji dla nas. Następuje aczkolwiek niespodziewana wolta: przenosimy się na zalaną słońcem plażę. Lazurowe morze, śnieżnobiałe klify, radosne okrzyki wczasowiczów i ani śladu kostuchy. Czy Alexis nas zwodzi? A może reżyser startuje swoją grę wraz z widzem? Prawda leży gdzieś pośrodku, bowiem wkraczamy w intrygujący świat François Ozona. Filmy za darmo https://www.filmyzlektorem.pl/

Jego nowy film "Lato ‘85" toczy się w przybrzeżnej miejscowości w Normandii, an akcja mieści dwa bliskie projekty czasowe. W pierwszym poznajemy wydarzenia wiodące do śmierci Davida (Benjamin Voisin), 18-latka pracującego w sklepie żeglarskim. Bohater spotykan Alexisa w dość nietypowych okolicznościach. Ratuje mu życie, gdy ten, żeglując, wpada do morza. Między nastolatkami zaczyna się rozwijać uczucie, jednak szczęście nie obstaje zbyt długo. Przyczynia się w dodatku towarzystwo wkraczającej pomiędzy wielbicieli Kate (Philippine Velge). Drugi plan czasowy to teraźniejszość, przy której Alexis mierzy się z oskarżeniami o popełnienie przewinienia. Nielinearny ciąg eventów, komentowanych w subiektywnej narracji przez bohatera, stopniowo odsłania prawdę o relacjach formie i tym, jakie możliwości chłopak zrobił.

Według odbiegającym od pozostałości twórczości "Dzięki Bogu", Ozon wraca do ulubionych tematów jak i również motywów. Znowu bawi się kliszami gatunkowymi i miesza płaszczyzny czasowe. Zastanawia się też nad związkiem fikcji z rzeczywistością i realizuje zmysłowe dzieło, sprawiające niemal fizyczną przyjemność. Bazą, na której podpiera film, jest kino inicjacyjne połączone wraz z gejowską love story. Równie silne, jak porywy serca i wewnętrzne rozterki, przybywają się tu obecność i przeczucie śmierci, zapowiedziane i powracające w narracji Alexisa. Protagonista trochę zbyt nachalnie przypomina naszej firmie o swoim zainteresowaniu tematem - odrzucić uwierzycie jeśli opowiem, że wspominając kąpiel w domu znajomego, przyrównuje łazienkę do grobowca. Ta refleksja pozwala jednak odgadnąć, że mamy do czynienia z osobliwą jak i również zamkniętą w naszym świecie jednostką. Jako że przeciwieństwa się przyciągają, na tej drodze staje David. Pełen wigoru oraz uroku osobistego młodzieniec inicjuje wspólne zgrupowania na motorze, wyjścia do kina lub wesołego miasteczka. Różnice między kochankami najkorzystniej obrazuje scena, przy której spotykają nieznajomego rzucającego się pod samochód. David momentalnie rusza mu ze wsparciem, an Alexis zatrzymuje się, zafascynowany naszym widokiem. Zaskakująco mroczna natura protagonisty o twarzy cherubina, zderza się z pogodą ducha i energią drugiego z zuchów.

Reżyserowi nie idzie jednak o nieskomplikowany kontrast, lecz zarysowanie pasjonującej relacji miłosnej, szybko przeradzającej się w destrukcyjny związek. W jednej scenie bohaterowie przywołują chociażby postaci Verlaine’an oraz Rimbauda, a przecież trudno o w wyższym stopniu sugestywne odniesienie do odwiedzenia intensywnego i wyniszczającego uczucia niż historia francuskich poetów. Trudność w stosunkach Alexisa z Davidem opiera się na innym bagażu doświadczeń. Dla 16-letniego protagonisty partner wydaje się być pierwszą wielką miłością. Romantyczna wizja ciągłego bycia ze sobą, a równocześnie chorobliwa zazdrość dominują u niego nad roztropną oceną sytuacji. Dwa lata starszy David podchodzi do relacji z większym dystansem. Choć na zarania bardzo się angażuje, z czasem poczuje wyczerpanie i konieczność odmiany. Ozon odmalowuje więc z góry skazany na rozpad, lecz rozbudzający wyobraźnię związek. Wiarygodność relacji wygrywają młodzi aktorzy: ich niesamowita naturalność i swoboda przed kamerą ożywiają każdą wspólną scenę. W tej chwili przy pierwszej rozmowie w domu Davida widzimy ich złaknione spojrzenia i rosnące podniecenie.

Kochanków rozdziela nagła śmierć starszego z nich, natomiast ponownie scala narracjan Alexisa, która wydaje się być częścią jego osobistego tekstu prozatorskiego. Zainspirowana przez nauczyciela bohatera, ma ocalić pamięć o ukochanym i wyjawić motywację jakichkolwiek działań z historii. Ozon po przy jednym spotkaniu wtóry portretuje więc bohatera zdolnego komponować autonomiczną opowieść. Naprawdę było na wzór w "Basenie", dokąd autorka kryminałów przygotowywała kolejny utwór, a ten materializował się na ekranie. Zacierała się tam granica między fikcją jak i również realnością. W "Lecie ‘85" reżyser stosuje narrację protagonisty, by łączyć płaszczyzny czasowe i zainteresować na rozmijanie się literackich, idealistycznych wyobrażeń z banalnością życia. Niedoświadczony Alexis opisuje zmarłego Davida jako wymarzonego przyjaciela, a komentując wspólnie spędzone sekundy, uwzniośla relację spośród kochankiem. Jak w scenie pierwszego zbliżenia seksualnego, które z perspektywy czasu podsumowuje jako "najpiękniejszą noc w życiu". Ozon wyraźnie sympatyzuje z bohaterem i odrzucić pokazuje erotycznych igraszek, by przypadkiem nie odkryć ich zwyczajności. Ma świadomość, że Alexis wyraźnie przesadza, ale ważniejsza od czasu wierności faktom jest praca pamięć oraz prawda emocjonalna. Reżyser wyraża tym samym tęsknotę za zdolnością młodych do bezgranicznego oddania się uczuciom, które przekształcają katalogów odbiór rzeczywistości.

Bohater filtruje wydarzenia przez swoją wrażliwość, jak znajduje przedłużenie w warstwie formalnej. Urywki poprzedzające śmierć Davida są filmowane po ciepłych, nasyconych fasonach. Rozświetlone kadry ukazują oszałamiające piękno nadmorskiej okolicy oraz fetyszyzują młode, zgrabne ciałka nastolatków. Rzeczywistość czasów 80., którą wizualnie kojarzymy z tandetą i kiczem, prezentuje się w obiektywie kamery wyjątkowo korzystnie. Glob przedstawiony buzuje od momentu erotycznego napięcia jak i również zmysłowych wibracji, spośród czym rymuje się faktura obrazów – wyestetyzowanych tak, iż pragniemy ich drasnąć i zostać wchłonięci w ekran. Ozon umiejętnie wykorzystuje także ówczesne przeboje, przywracając je do łask. "Sailing" Roda Stewarta czy "Self Control" Rafa dawno nie zaakceptować brzmiały tak odświeżająco. Piosenki uzupełniają nostalgiczny nastrój filmu oraz współgrają z emocjonalnymi wahaniami Alexisa. Pełna estetyka znacząco przekształca się w scenach, rozgrywających się według odejściu Davida. Faktycznie jakby świat głównego bohatera nagle stracił barwy i uszło z niego życie. Melancholii spowijającej myśli protagonisty odpowiadają zimne tonacje, a krajobrazy północnej Francji wydają się naznaczone brakiem. Aura żałobna tych sekwencji niesamowicie przełamuje inicjacyjno-miłosną atmosferę, odrywając "Lato ‘85" od zwyczajowych narracji coming-of-age. Ozon nie byłby sobą, gdyby nie spróbował rozbić utartych projektów i wychodzi wraz z tego obronną ręką.

Swobodne przechodzenie z jednego planu czasowego w drugi, pozwala Francuzowi na trochę jeszcze: przewrotną historię o ucieczce od momentu śmierci i pozycji przypadku. Pierwsza wiąże się ze skonfrontowaniem Alexisa z namacalnością umierania. Znamienna wydaje się zwłaszcza scena spotkania chłopaka w kostnicy, gdzie spoczywa ciałko Davida. Widok martwego kochanka napawa jego takim lękiem, że szybko wybiega w zewnątrz. Bohater, poprzednio utratą partnera zauroczony przecież śmiercią, doznaje traumy po zmierzeniu się z panią an osobiście. Najpierw ryzykuje oswoić strach i zapełnić pustkę, pisząc o Davidzie. Dzięki całkowite uwolnienie się od demonów dawnych lat pozwoli mu jedynie spełnienie dziwnej obietnicy danej zmarłemu. Alexis mówi, że "jedyne, co się liczy, to umieć zwiać przed własną historią", a reżyser jemu w tym publicznie pomaga.

Ostatnia scena pokazuje bowiem oryginalne otwarcie dla herosa, które wyznacza incydentalne spotkanie z przystojnym nastolatkiem, poznanym dawniej na ulicy. Nie tak dawno przypadek zrządził narodziny związku Alexisa z Davidem - niewiele brakowało, by protagonista pożeglował wówczas z Chrisem jak i również minął