Recenzja Lato '85 (2020)

Posted by Fredda on February 9th, 2021

Lato '85 (2020) - Czas trwania 1 godz. 40 min.

Reżyseria: François Ozon

Scenariusz: François Ozon

Gatunek: Dramat / Komedia

Produkcja: Francja

Premiera: 14 lipca 2020 (świat)

Ocena użytkowników 7/10

Wakacje spędzone w Normandii pozwalają 16-letniemu Alexisowi poznać samego siebie.

W pierwszej scenie filmu "Lato ‘85" żandarm prowadzi młodocianego Alexisa (Félix Lefebvre) na salę rozpraw. Towarzyszy nam subiektywna narracja głównego bohatera. Chłopak zdradza, że fascynuje się śmiercią i będzie mówić o trupie osoby, którą znał. Rzuca wyzywająco do kamery, że jeśli partnera nie ciekawi opowieść, i tak nie zaakceptować odtwarza tej historii dla nas. Następuje jednakże niespodziewana wolta: przenosimy się na zalaną słońcem plażę. Lazurowe morze, śnieżnobiałe klify, radosne okrzyki wczasowiczów i ani śladu kostuchy. Czy Alexis nas zwodzi? Natomiast może reżyser startuje swoją grę spośród widzem? Prawda znajduje się gdzieś pośrodku, bowiem wkraczamy w intrygujący świat François Ozona.

Jego nowy film "Lato ‘85" toczy się w przybrzeżnej miejscowości w Normandii, an akcja mieści dwa bliskie plany czasowe. W pierwszym poznajemy wydarzenia wiodące do śmierci Davida (Benjamin Voisin), 18-latka pracującego w sklepie żeglarskim. Bohater spotykan Alexisa w dość nietypowych okolicznościach. Ratuje mu życie, kiedy ten, żeglując, wpada do morza. Między nastolatkami zaczyna się rozwijać uczucie, ale szczęście nie trwa zbyt długo. Przyczynia się w dodatku obecność wkraczającej pomiędzy fatygantów Kate (Philippine Velge). Drugi plan czasowy to teraźniejszość, w której Alexis mierzy się z oskarżeniami o popełnienie przestępstwa. Nielinearny ciąg wydarzeń, komentowanych w subiektywnej narracji przez herosa, stopniowo odsłania prawdę o relacjach formie i tym, jakie możliwości chłopak zrobił.

Na odbiegającym od reszty twórczości "Dzięki Bogu", Ozon wraca do odwiedzenia ulubionych tematów i motywów. Znowu bawi się kliszami gatunkowymi i miesza płaszczyzny czasowe. Zastanawia się też nad związkiem fikcji z autentycznością i realizuje zmysłowe dzieło, sprawiające niemal fizyczną przyjemność. Bazą, na której podpiera film, jest film inicjacyjne połączone wraz z gejowską love story. Równie silne, co porywy serca jak i również wewnętrzne rozterki, stają się tu frekwencja i przeczucie śmierci, zapowiedziane i powracające w narracji Alexisa. Protagonista trochę zbytnio nachalnie przypomina mnie o swoim zainteresowaniu tematem - nie uwierzycie jeśli opowiem, że wspominając kąpiel w domu znajomego, przyrównuje łazienkę do odwiedzenia grobowca. Ta refleksja pozwala jednak uchwycić, że mamy do czynienia z osobliwą i zamkniętą w naszym świecie jednostką. W charakterze że przeciwieństwa się przyciągają, na swoim drodze staje David. Pełen wigoru oraz uroku osobistego młodzieniec inicjuje wspólne wycieczki na motorze, rozwiązania do kina bądź wesołego miasteczka. Dywergencje między kochankami najlepiej obrazuje scena, w której spotykają nieznajomego rzucającego się u dołu samochód. David natychmiast rusza mu z pomocą, an Alexis zatrzymuje się, zafascynowany tym widokiem. Zaskakująco mroczna natura protagonisty o twarzy cherubina, zderza się z pogodą ducha i energią drugiego z zuchów.

Reżyserowi nie rozchodzi jednak o prosty kontrast, lecz zarysowanie pasjonującej relacji miłosnej, szybko przeradzającej się w destrukcyjny stosunek. W jednej scenie bohaterowie przywołują nawet postaci Verlaine’an oraz Rimbauda, a w końcu trudno o w wyższym stopniu sugestywne odniesienie do intensywnego i wyniszczającego uczucia niż przygoda francuskich poetów. Trudność w stosunkach Alexisa z Davidem opiera się na innym bagażu doświadczeń. Dla 16-letniego protagonisty partner wydaje się pierwszą wielką miłością. Romantyczna wizja nieprzerwanego bycia ze sobą, a równocześnie chorobliwa zazdrość dominują u niego nad rozsądną oceną sytuacji. 2 lata starszy David podchodzi do zależności z większym dystansem. Choć na początku bardzo się angażuje, z czasem poczuje wyczerpanie i potrzebę odmiany. Ozon odmalowuje więc z góry skazany na rozpad, lecz rozbudzający wyobraźnię związek. Wiarygodność połączeniu wygrywają młodzi aktorzy: ich niesamowita naturalność i swoboda przed kamerą ożywiają każdą wspólną scenę. Obecnie przy pierwszej rozmowie w domu Davida widzimy ich złaknione spojrzenia i zwiększające się podniecenie.

Kochanków rozdziela nagła śmierć starszego z nich, natomiast ponownie scala narracjan Alexisa, która wydaje się częścią jego prywatnego tekstu prozatorskiego. Zainspirowana przez nauczyciela herosa, ma ocalić pamięć o ukochanym oraz wyjawić motywację pewnych działań z dawnych lat. Ozon po przy jednym spotkaniu wtóry portretuje dlatego bohatera zdolnego tworzyć autonomiczną opowieść. Faktycznie było na przykład w "Basenie", dokąd autorka kryminałów przygotowywała kolejny utwór, natomiast ten materializował się na ekranie. Zacierała się tam ściana między fikcją oraz realnością. W "Lecie ‘85" reżyser używa narrację protagonisty, żeby łączyć płaszczyzny tymczasowe i zainteresować dzięki rozmijanie się literackich, idealistycznych wyobrażeń wraz z banalnością życia. Niedoświadczony Alexis opisuje zmarłego Davida jako wytęsknionego przyjaciela, a komentując wspólnie spędzone sekundy, uwzniośla relację wraz z kochankiem. Jak po scenie pierwszego zbliżenia seksualnego, które wraz z perspektywy czasu podsumowuje jako "najpiękniejszą noc w życiu". Ozon wyraźnie sympatyzuje spośród bohaterem i odrzucić pokazuje erotycznych igraszek, by przypadkiem odrzucić odkryć ich zwyczajności. Ma świadomość, hdy Alexis wyraźnie przesadza, ale ważniejsza od czasu wierności faktom jest praca pamięć jak i również prawda emocjonalna. Reżyser wyraża tym samym tęsknotę za zręcznością młodych do bezgranicznego oddania się uczuciom, które przekształcają ich odbiór rzeczywistości.

Zuch filtruje wydarzenia za pośrednictwem swoją wrażliwość, jak znajduje przedłużenie przy warstwie formalnej. Urywki poprzedzające śmierć Davida są filmowane po ciepłych, nasyconych odcieniach. Rozświetlone kadry ukazują oszałamiające piękno przybrzeżnej okolicy oraz fetyszyzują młode, zgrabne organizmu nastolatków. Rzeczywistość czasów 80., którą wizualnie kojarzymy z tandetą i kiczem, prezentuje się w obiektywie kamery wyjątkowo korzystnie. Rzeczywistość przedstawiony buzuje od czasu erotycznego napięcia jak i również zmysłowych wibracji, spośród czym rymuje się faktura obrazów – wyestetyzowanych tak, że pragniemy ich dotknąć i zostać wchłonięci w ekran. Ozon umiejętnie wykorzystuje także ówczesne przeboje, przywracając je do łask. "Sailing" Roda Stewarta czy "Self Control" Rafa dawno odrzucić brzmiały tak odświeżająco. Piosenki uzupełniają nostalgiczny nastrój filmu i współgrają z emocjonalnymi wahaniami Alexisa. Pełna estetyka znacząco przekształca się w momentach, rozgrywających się na odejściu Davida. Tak jakby świat głównego bohatera nagle stracił barwy i uszło tu życie. Melancholii spowijającej myśli protagonisty odpowiadają zimne tonacje, a krajobrazy północnej Francji wydają się naznaczone brakiem. Aura żałobna tych sekwencji niesamowicie przełamuje inicjacyjno-miłosną atmosferę, odrywając "Lato ‘85" od zwyczajowych narracji coming-of-age. Ozon nie byłby sobą, gdyby nie spróbował rozbić utartych schematów i wychodzi wraz z tego obronną ręką. Filmy z Lektorem http://filmyzlektorem.pl/

Swobodne przechodzenie z jednego planu czasowego w drugi, zezwala Francuzowi na coś jeszcze: przewrotną historię o ucieczce od śmierci i roli przypadku. Pierwsza wiąże się ze skonfrontowaniem Alexisa z namacalnością umierania. Znamienna jest zwłaszcza scena spotkania chłopaka w kostnicy, gdzie spoczywa ciało Davida. Widok martwego kochanka napawa go takim lękiem, że szybko wybiega dzięki zewnątrz. Bohater, przed utratą partnera oczarowany przecież śmiercią, doznaje traumy po zmierzeniu się z nią osobiście. Najpierw próbuje oswoić strach oraz zapełnić pustkę, tworyc o Davidzie. Na całkowite uwolnienie się od demonów historii pozwoli mu jedynie spełnienie dziwnej obietnicy danej zmarłemu. Alexis mówi, że "jedyne, co się ocenia, to umieć uciec przed własną historią", a reżyser mu w tym publicznie pomaga.

Ostatnia scena pokazuje bowiem świeże otwarcie dla bohatera, które wyznacza incydentalne spotkanie z przystojnym nastolatkiem, poznanym kiedyś w miejscu publicznym. Nie naprawdę dawno przypadek zrządził narodziny związku Alexisa z Davidem a mianowicie niewiele brakowało, aby protagonista pożeglował wówczas z Chrisem oraz minął się