Magazyn - Instalacje z tworzyw sztucznych

Posted by Annamaria on February 20th, 2021

W budowach wodnych, kanalizacyjnych oraz grzewczych łączy się dwa typy produktów: metal (miedź oraz stal) oraz tworzywa sztuczne. Te te zdobyły przebojem technikę instalacyjną. Obejmują będące jakości materiałów: polichlorek winylu (PVC), polietylen (PE), polibutylen (PB), polipropylen (PP) i ich udoskonalone pochodne (np. rury warstwowe).

Cechy rur z ciał sztucznych

Tworzywa sztuczne są bardzo Sklep Instalacyjny https://www.sklepinstalacyjny24.pl proste, dobre w zestawie (i ewentualnym demontażu) oraz tanie. Ich wewnętrzne ścianki są gładkie – straty ciśnienia hydraulicznego są niewielkie (można to stosować mniejsze średnice) natomiast nie pojawiają się osady. Tenże materiał nie przychodzi na sytuacja wody – nie przedstawia się błona biologiczna (wyjątkiem potrafią być powiązania klejone brane w rurach PVC) dodatkowo nie zachodzi korozja elektrochemiczna. Rury z tworzyw sztucznych słabo przewodzą ciepło, dzięki czemu w zastosowaniach do wody i kanalizacji nie jest konieczności ich izolowania. Rury z tworzyw sztucznych są przecież znaczny współczynnik rozszerzalności cieplnej (zależnie od tworzywa 0,08-0,18 mm/(m•K)). Świadczy to, że odcinek rury o długości 1 m zwiększy się nawet o 4 – 9 mm – jeśli założymy, że rury organizowane istniały w temperaturze 10ºC, a płynąca woda ma temperaturę 60ºC. Znaczy to, że rury „rozwijają” dodatkowo potrafią w nich wynikać naprężenia – wskazana jest kompensacja: zmiany kierunku rur, stosowanie kompensatorów U-kształtnych oraz kielichów kompensacyjnych zezwalających na naturalną pracę rur, odpowiednie sytuowanie uchwytów mocujących (podpór zawodowych i przesuwnych).

Wśród wad tworzyw sztucznych należy wskazać podatność na starzenie oraz słabą siłę na niskie temperatury. Pod wpływem promieni UV rury niekorzystnie zmieniają swoje wartości: zmniejsza się ich siłę, a za to zwiększa wrażliwość na uszkodzenia. Uważa się też, iż są przepuszczalne dla gazów z środowiska zewnętrznego. Niskie temperatury sprawiają, że rury zatrzymują się słabe oraz mniej wytrzymałe mechanicznie. Ponieważ nie należy składować rur bez ubezpieczenia na powietrzu, należy chronić rury już zamontowane przed bezpośrednim wpływem światła słonecznego i unikać montażu w temperaturze ujemnej (konieczne dla szczególnie wrażliwego PVC!).

Tworzywa sztuczne w instalacjach wodociągowych

Polichlorek winylu (PVC) jest najbardziej sztywny, ale te dużo podatny na wielkie temperatury – zakres produkcji jest ograniczony od 0 do 60°C, zatem przyznaje się wyłącznie do przewodów wody ciężkiej zaś toż zaledwie w budowach nie narażonych na zamarzanie. Częściowo górną granicę stosowalności można przesunąć, stosując polichlorek winylu chlorowany (CPVC) – zakres temperaturowy wynosi 100ºC.

Podawane są rury cienko- i grubościenne (do dalekich zakresów ciśnień), o średnicy od 1/2 do 6 cali. Rury są łatwe w sztangach, czyli odcinkach prostych o długości 3 lub 5m. W zespół systemu instalacyjnego wchodzą także równo- i różnoprzelotowe (redukcyjne) złączki, kolanka 90° i 45°, trójniki, czwórniki, zawory.

Podstawowym sposobem łączenia elementów z PVC w budowy jest klejenie. Istotne jest solidne wykonanie połączenia klejonego. Zaczynane są te połączenia gwintowane (złączki fabryczne), i w znaczeniach, gdzie PVC należy związać z metalem (np. pójście do baterii).

Polietylen (PE) dla instalacji wodnych żyje jako niskociśnieniowej (PELD) oraz jako polietylen usieciowany (PE-X) – ten ważny jest słaby na wzrost temperatury powyżej 20°C, ten nowy ma zakres stosowania 95°C. Polietylen jest elastyczny, dzięki czemu dla jednego poziomu średnic łuki, rozwiązania oraz pętle potrafią być dokonywane poprzez gięcie rur, bez potrzebie stosowania kształtek, a drgania są wytłumione oraz budowa pracuje cicho.

Do budowania rur PE rzuca się złączki zaciskowe i samozaciskowe, elektrozłączki, zgrzewanie doczołowe i połączenia gwintowane i kołnierzowe. Ponieważ PE-X nie może istnieć łączony ani zgrzewany, do połączeń rur z obecnego tematu kieruje się złączki zaciskowe: skręcane ręcznie z pierścieniem, zaprasowywane zaciskarką lub zaciskane praską hydrauliczną. Odmianą połączeń zaciskowych są połączenia samozaciskowe – na rurę nakłada się pierścień zaciskowy, a wtedy rozszerza ją ekspanderem. W tak przygotowaną rurę składa się kształtkę metalową, rura dochodzi do pierwszego kształtu (tzw. pamięć kształtu) również jedna się zaciska. Z zmian dla PE-LD kojarzy się głównie zgrzewanie. Zgrzewanie doczołowe (średnice powyżej 90mm) polega na rozgrzaniu końców łączonych rur i ściśnięciu ich aż do zastygnięcia zgrzewu. Ważne jest współśrodkowe połączenie rur oraz brak wypływki zgrzewu do zabiegu. W przypadku elektrozłączek (średnice do 90mm) końce łączonych rur składa się do złączki, jaka jest poddawana działaniu prądu elektrycznego. Stosując dobre adaptery (złączki przejściowe) można połączyć rury z polietylenu z rurami stalowymi.

Polibutylen dzieli się znaczną elastycznością. Można wykonywać przewody stosując tzw. system kablowy – przewód rozwija się ze zwoju, wyginając go zgodnie z stanem pomieszczania bez straty dla własności materiału. Ogranicza to zaczynanie liczby kolan – ręcznie z rury PB można stworzyć łuk odpowiadający ośmiu średnicom zewnętrznym. Ograniczeniem tego rozwiązania jest konieczność zastosowania specjalnych podpór. Rura jest stała na zmiany prędkości – w obecnym na szybki wzrost prędkości; wykazuje te wielką udarność – te części sprawiają, że kształtuje się do budowy zagrożonych uderzeniem hydraulicznym. Polibutylen jest mocny na temperatury do -15ºC, dzięki dlaczego nie ma zastrzeżeń co do warunków montażu.

Rury polibutylenowe komponuje się poprzez zgrzewanie elektrooporowe lub polidyfuzyjne. Zgrzewanie polidyfuzyjne polega na podgrzaniu górnej części rury również środkowej części kształtki, którą następnie poddaje się na rurę. W planach instalacyjnych producenci proponują specjalne złączki wciskowe (rozbieralne) z pierścieniem uszczelniającym, dzięki którym nie jest obowiązkowe stosowanie specjalistycznych narzędzi.

Polipropylen wyróżnia się wysoką sztywnością oraz także jak PVC montowany jest metodami tradycyjnymi. Jest szeroki zakres pracy: wykazuje kruchość dopiero w temperaturach poniżej -40ºC, oraz dobre odmiany (PP-3) pozwalają na stosowanie ciała w temperaturach nawet do 120ºC. Pokazuje się i wysoką siłą na budowę żrących substancji chemicznych.

Rury polipropylenowe trzyma się przez zgrzewanie (kielichowe – do 40mm wielkości i elektrooporowe) pożądaj przez łączniki gwintowane i kołnierzowe.

Tworzywa sztuczne do kanalizacji

W kanalizacji bierze się polichlorek winylu, polietylen wysokiej twardości oraz poliproylen. Polichlorek winylu jest wymieniany ze względu na głęboką cenę, wytrzymałość, siłę na niepowodzenia natomiast na zgniecenia. Polietylen wysokiej gęstości (HDPE) wykazuje wysoką siłę na ścieranie. Polipropylen (koopolimer blokowy PP-HT) ma silne jakości mechaniczne w niedużym stopniu uzależnione od temperatury – m. in. zachowuje wysoką udarność w złej temperaturze również wytrzymałość na oddziaływanie ścieków wysoce korozyjnych (np. przemysł chemiczny).

W instalacji kanalizacyjnej powstają uciążliwe dźwięki, które wytwarzane są przez ścianki (drgania wywołane przepływem ścieków), kształtki i łączniki (miejsca zmniejszenia wielkości oraz zmian kierunki), odsadzki (połączenie dwóch wymienionych źródeł) oraz przejścia przez szachty. Rowiązaniem jest kanalizacja niskoszumowa (cicha). Podstawą do przeprowadzenia takich systemów przeważnie jest polipropylen lub polietylen, których skład uzupełniony jest o minerały lub o kolejne tworzywa sztuczne (np. ABS – zwłaszcza w związaniu z PVC). Są obecne rury trójwarstwowe – gładka powierzchnia wewnętrzna odpowiada za zachowanie warunków przepływu, środkowa pochłania drgania (tu używa się udoskonalony materiał), zewnętrzna odpowiada za parametry wytrzymałościowe całej rury. Uzupełnieniem są odpowiednie techniki połączeń (np. kielichy z uszczelką tłumiącą).

Tworzywa sztuczne w budowach grzewczych

Znaczenie jest tutaj przede wszystkim odporność rur na rozszerzalność temperaturową. Do budów grzewczych należy więc dobierać rury, których temperatura pracy ciągłej istnieje nie gorsza niż (dla danego ciśnienia w budów) temperatura zasilania czynnika grzewczego. Sprawdza się też rozwiązań technologicznych, jakie pozwolą ograniczyć rozszerzalność temperaturową – np. podczas produkcji rur do środka nasuwa się cząsteczki innych substancji poprawiających właściwości materiałowe lub tworzywa zbiera się z innymi środkami (aluminium, włókno szklane): powstają rury zespolone oraz rury warstwowe („sandwich”).

Materiał, z jakiego odbyto ściankę rury nie jest prosty – między dwiema warstwami tworzywa (najczęściej polietylen lub polipropylen) zapisuje się warstwę, która poprawia właściwości cieplne (zmniejsza rozszerzalność) – aluminium lub stabilizowane tworzywo sztuczne (np. Stabi Glass®– polipropylen wzmocniony włóknem szklanym). Przy montażu powinien zwrócić opinię na właściwe łączenie rur warstwowych: przycinając je, należy „obrać” warstwy zewnętrzne tak, by stała tylko wewnętrzna warstwa tworzywa sztucznego – technologie przewidziane do łączenia rur warstwowych to metody odpowiednie dla łączenia rur z ciał sztucznych.

Rury z ciał sztucznych przydają się także do wodnego ogrzewania podłogowego – dzięki elastyczności, rury można łatwo budować w pętle. Najprzydatniejszy jest tu polibutylen,