Systemy instalacyjne z tworzyw sztucznych - Nowości

Posted by Annamaria on July 3rd, 2021

W instalacjach wodnych, kanalizacyjnych i grzewczych kieruje się dwa typy produktów: metal (miedź oraz stal) oraz tworzywa sztuczne. Te nowe zdobyły przebojem technikę instalacyjną. Obejmują będące grupy materiałów: polichlorek winylu (PVC), polietylen (PE), polibutylen (PB), polipropylen (PP) a ich udoskonalone pochodne (np. rury warstwowe).

Cechy rur z ciał sztucznych

Tworzywa sztuczne są bardzo delikatne, dobre w zestawie (i ewentualnym demontażu) również dostępne. Ich wewnętrzne ścianki są gładkie – straty ciśnienia hydraulicznego są niewielkie (można zatem stosować mniejsze średnice) natomiast nie pojawiają się osady. Tenże produkt nie wpływa na jakość wody – nie zwiększa się błona biologiczna (przypadkiem mogą stanowić związania klejone przydatne w rurach PVC) również nie zachodzi korozja elektrochemiczna. Rury z tworzyw sztucznych słabo przewodzą ciepło, dzięki czemu w wykonaniach do wódki oraz kanalizacji nie jest konieczności ich izolowania. Rury z tworzyw sztucznych pamiętają jednak duży współczynnik rozszerzalności cieplnej (zależnie z tworzywa 0,08-0,18 mm/(m•K)). Nazywa to, że odcinek rury o długości 1 m rozszerzy się nawet o 4 – 9 mm – jeśli założymy, że rury organizowane ubiegły w temperaturze 10ºC, a płynąca woda jest temperaturę 60ºC. Oznacza to, że rury „tworzą” oraz mogą w nich wynikać naprężenia – przydatna jest kompensacja: zmiany kierunku rur, stosowanie kompensatorów U-kształtnych oraz kielichów kompensacyjnych idących na łatwą pracę rur, odpowiednie sytuowanie uchwytów mocujących (podpór mocnych również przesuwnych).

Wśród wad tworzyw sztucznych należy wskazać podatność na starzenie i lekką odporność na głębokie temperatury. Pod wpływem promieni UV rury niekorzystnie zmieniają swoje kompetencji: pogarsza się ich siła, a za to zwiększa wrażliwość na uszkodzenia. Zachowuje się też, że są przepuszczalne dla gazów z środowiska zewnętrznego. Niskie temperatury sprawiają, że rury stają się miękkie również kilka wytrzymałe mechanicznie. Dlatego nie należy składować rur bez zabezpieczenia na powietrzu, należy chronić rury już zamontowane przed bezpośrednim wpływem światła słonecznego oraz unikać montażu w temperaturze ujemnej (niezbędne dla szczególnie wrażliwego PVC!).

Tworzywa sztuczne w instalacjach wodociągowych

Polichlorek winylu (PVC) stanowi niezmiernie wytrzymały, ale te najbardziej przyjemny na duże temperatury – zakres produkcji jest niewielki od 0 do 60°C, zatem nadaje się tylko do przewodów wody trudnej a toż dopiero w budowach nie narażonych na zamarzanie. Częściowo górną granicę stosowalności można przesunąć, stosując polichlorek winylu chlorowany (CPVC) – zakres temperaturowy wynosi 100ºC.

Podawane są rury cienko- i grubościenne (do dalekich zakresów ciśnień), o średnicy od 1/2 do 6 cali. Rury są łatwe w sztangach, czyli odcinkach prostych o długości 3 lub 5m. W sklep systemu instalacyjnego wchodzą także równo- i różnoprzelotowe (redukcyjne) złączki, kolanka 90° i 45°, trójniki, czwórniki, zawory.

Podstawowym sposobem łączenia elementów z PVC w budów jest klejenie. Istotne jest zdolne wykonanie połączenia klejonego. Stosowane są te połączenia gwintowane (złączki fabryczne), ponadto w miejscach, gdzie PVC należy wymieszać z metalem (np. pójście do baterii).

Polietylen (PE) dla instalacji wodnych występuje jako niskociśnieniowej (PELD) również jako polietylen usieciowany (PE-X) – ten doskonały jest czujny na rozwój temperatury powyżej 20°C, ten drugi jest zakres stosowania 95°C. Polietylen jest elastyczny, dzięki czemu dla pewnego poziomu średnic łuki, rozwiązania oraz pętle mogą stanowić produkowane poprzez gięcie rur, bez potrzeb stosowania kształtek, a drgania są wytłumione oraz instalacja pracuje cicho.

Do stosowania rur PE zwraca się złączki zaciskowe i samozaciskowe, elektrozłączki, zgrzewanie doczołowe i połączenia gwintowane i kołnierzowe. Ponieważ PE-X nie potrafi być klejony ani zgrzewany, do połączeń rur z obecnego artykułu zwraca się złączki zaciskowe: skręcane ręcznie z pierścieniem, zaprasowywane zaciskarką lub zaciskane praską hydrauliczną. Odmianą połączeń zaciskowych są połączenia samozaciskowe – na rurę stawia się pierścień zaciskowy, a następnie podnosi ją ekspanderem. W tak przygotowaną rurę plasuje się kształtkę metalową, rura powraca do naturalnego kształtu (tzw. pamięć kształtu) a taż się zaciska. Z zmian dla PE-LD daje się głównie zgrzewanie. Zgrzewanie doczołowe (średnice powyżej 90mm) liczy na rozgrzaniu końców łączonych rur oraz ściśnięciu ich aż do zastygnięcia zgrzewu. Ważne jest współśrodkowe połączenie rur i brak wypływki zgrzewu do środka. W wypadku elektrozłączek (średnice do 90mm) końce łączonych rur https://sklepinstalacyjny24.pl/47-systemy-instalacyjne-z-miedzi nasuwa się do złączki, która jest pasowana działaniu prądu elektrycznego. Stosując dobre adaptery (złączki przejściowe) można połączyć rury z polietylenu z rurami stalowymi.

Polibutylen wyróżnia się znaczną elastycznością. Można układać przewody stosując tzw. system kablowy – przewód rozciąga się ze zwoju, wyginając go razem z stanem pomieszczania bez szkody dla jakości materiału. Ogranicza to korzystanie liczby kolan – ręcznie z rury PB można zrobić łuk odpowiadający ośmiu średnicom zewnętrznym. Ograniczeniem tego podejścia jest konieczność zastosowania dodatkowych podpór. Rura jest niewrażliwa na zmiany prędkości – w aktualnym na gwałtowny wzrost prędkości; wykazuje te dużą udarność – te właściwości sprawiają, że wysyła się do budowy zagrożonych uderzeniem hydraulicznym. Polibutylen jest odporny na temperatury do -15ºC, dzięki dlaczego nie ma zastrzeżeń co do warunków montażu.

Rury polibutylenowe wiąże się poprzez zgrzewanie elektrooporowe lub polidyfuzyjne. Zgrzewanie polidyfuzyjne liczy na podgrzaniu zewnętrznej części rury oraz wewnętrznej części kształtki, którą następnie nakłada się na rurę. W porządkach instalacyjnych producenci proponują specjalne złączki wciskowe (rozbieralne) z pierścieniem uszczelniającym, dzięki jakim nie jest niezbędne stosowanie specjalistycznych narzędzi.

Polipropylen określa się wysoką twardością oraz podobnie jak PVC montowany jest metodami tradycyjnymi. Ma ogromny zakres pracy: wykazuje kruchość tylko w temperaturach poniżej -40ºC, oraz odpowiednie odmiany (PP-3) pozwolą na stosowanie ciała w temperaturach nawet do 120ºC. Ujawnia się też dużą opornością na ilość żrących substancji chemicznych.

Rury polipropylenowe wiąże się przez zgrzewanie (kielichowe – do 40mm średnicy oraz elektrooporowe) lub przez łączniki gwintowane i kołnierzowe.

Tworzywa sztuczne do kanalizacji

W kanalizacji wykorzystuje się polichlorek winylu, polietylen wysokiej twardości oraz poliproylen. Polichlorek winylu jest podawany ze powodu na złą cenę, wytrzymałość, wytrzymałość na niepowodzenia także na zgniecenia. Polietylen wysokiej gęstości (HDPE) wykazuje wielką odporność na ścieranie. Polipropylen (koopolimer blokowy PP-HT) jest piękne jakości mechaniczne w małym stopniu uzależnione od temperatury – m. in. zachowuje wysoką udarność w niewysokiej temperaturze również siłę na działanie ścieków wysoce korozyjnych (np. przemysł chemiczny).

W instalacji kanalizacyjnej powstają uciążliwe dźwięki, które otrzymywane są przez ścianki (drgania wywołane przepływem ścieków), kształtki i łączniki (miejsca zmniejszenia średnic również zmian kierunki), odsadzki (połączenie dwóch wymienionych źródeł) oraz przejścia przez szachty. Rowiązaniem jest kanalizacja niskoszumowa (cicha). Bazą do przygotowania takich sposobów najczęściej jest polipropylen lub polietylen, których skład uzupełniony stanowi o minerały czyli o nowe tworzywa sztuczne (np. ABS – zwłaszcza w związaniu z PVC). Istnieją wtedy rury trójwarstwowe – gładka warstwa wewnętrzna płaci za zachowanie warunków przepływu, środkowa pochłania drgania (tu przyjmuje się udoskonalony materiał), zewnętrzna odpowiada za parametry wytrzymałościowe całej rury. Czymś są odpowiednie techniki połączeń (np. kielichy z uszczelką tłumiącą).

Tworzywa sztuczne w budowach grzewczych

Znaczenie ma tu przede wszystkim odporność rur na rozszerzalność temperaturową. Do budowy grzewczych należy więc dobierać rury, których temperatura pracy ciągłej jest nie mniejsza niż (dla danego ciśnienia w instalacji) temperatura zasilania czynnika grzewczego. Poszukuje się te rozwiązań technicznych, które pozwolą ograniczyć rozszerzalność temperaturową – np. podczas pracy rur do materiału sprowadza się cząsteczki innych substancji poprawiających właściwości materiałowe lub tworzywa skupia się z innymi produktami (aluminium, włókno szklane): powstają rury zespolone oraz rury warstwowe („sandwich”).

Materiał, z jakiego wykonano ściankę rury nie jest czysty – między dwiema warstwami tworzywa (najczęściej polietylen lub polipropylen) opiera się warstwę, która pomaga własności cieplne (zmniejsza rozszerzalność) – aluminium lub stabilizowane tworzywo sztuczne (np. Stabi Glass®– polipropylen wzmocniony włóknem szklanym). Przy montażu powinien zwrócić uwagę na właściwe łączenie rur warstwowych: przycinając je, należy „obrać” warstwy zewnętrzne tak, aby pozostała tylko wewnętrzna warstwa tworzywa sztucznego – technologie przewidziane do łączenia rur warstwowych to technologie istotne dla łączenia rur z ciał sztucznych.

Rury z ciał sztucznych nadają się te do wodnego ogrzewania podłogowego – dzięki elastyczności, rury można szybko robić