The Dilemma of Desire Trochę o filmie

Posted by Gisele on January 19th, 2021

Powiedzieć, że "Rozterki pożądania" informują o łechtaczce, więc nic nie powiedzieć. Choć centrum dokumentu zajmuje narząd płciowy, którego marki nie wolno publicznie wymawiać, to oprócz ekstraktu z dobrze poprowadzonej lekcji biologii dostajemy polifoniczny artykuł o narzędziu zdobywania władzy, stymulatorze wyobraźni, znaku czasów, papierku lakmusowym ludzkiej obyczajowości oraz źródle przyjemności, osób oraz wartości. Po seansie aż dziwo bierze, że tak również mamy nadzieję odpalić tę informacyjną bombę. Właśnie głód rozmowy o łechtaczce i przyległościach jest główną motywacją odpowiadającej za wszelkie przedsięwzięcie Marii Finitzo.

Podobny głód doskwiera jej bohaterkom. Poznajemy biolożkę badającą wpływ płci na zaburzenia neurologiczne, projektantkę ekskluzywnych gadżetów erotycznych dla kobiet, kulturoznawczynię budzącą się historią wstydu oraz radości seksualnej, artystkę wizualną grającą na piedestale kobiecą rozkosz. Ich wieloletnie zaangażowanie w obalanie stereotypów na temat swojego ciała oraz uczucia przeplatają historie kilku dziewczyn: feministki-striptizerki z katolickiej rodziny, znajdującej nasze ciało poetki, pakistańskiej muzułmanki po rozwodzie czy stand-uperki na co dzień obowiązującej w zawodu zdominowanym przez klientów. Doświadczenie vs dojrzewanie; mieszkanie na polskich warunkach vs wypracowywanie samoświadomości – to zdjęcia proste, lekkie i tak wkomponowane w ścisłą tkankę filmu. Mikroskala służy amerykańskiej (lecz skontaktujmy się, nie tylko amerykańskiej) skali makro, a brak pruderii, narracyjny luz i szacunek i empatia dla bohaterek wytwarzają się pogodzić ze społecznym zaangażowaniem reżyserki.

Ciekawy stanowi obecny związek krwi oraz sztuk, umiejętności oraz wyznań, zawodów również zaangażowań. Gdy wymagali jednak narzekać na politykę tożsamości tudzież polityczną poprawność reżyserki, kolejne bohaterki zaraz zbiją was z tropu. Żadnej spośród nich nie sposób bowiem odmówić umiejętności samostanowienia i samorealizacji. Żadna nie domaga się współczucia. Każda mówi za siebie, a wszystkie mówią jednym głosem. Owa różnorodność ma pomysł, bo unaocznia to, co wspólne, pokazując, że osobą można być na moc sposobów.

Ustami oraz modelem swoich bohaterek Finitzo pokrótce ukazuje relacje pomiędzy mięsem i kontrolą, to, jak strategia i nauka wchodzą na seksualność i na język, jakim o niej rozmawiamy, plus to, jak dużo mitów oraz kłamstw na punkt kobiet konserwuje debata publiczna (z mediami na czele). Dużo tego. Może zatem wynika intensywność walki bohaterek nie jedynie o prawdę, ale najpierw, po prostu, o możliwość zabrania głosu. Od wieków łechtaczkowe tabu – zacząwszy od podręczników anatomii, przez szkolną edukację (czy jej brak), kończąc na mediach społecznościowych – podkłada nogę kobietom. Skoro przy nogach jesteśmy: wiedzieliście, że ktoś postawił stopę na Miesiącu trzy dekady przed wyodrębnieniem anatomii całej łechtaczki? https://filmyzlektorem.pl/

Gdy świadczą o sobie znać podobne paradoksy i kurioza, wtedy oddziaływanie "Rozterek pożądania" jest najzdrowsze. Najsłabsze, gdy do łańcuszka kontekstów wnika chaos: niektórych poruszonych wątków ze świecą ponownie szukać, o pewnych bohaterkach się zapomina. Na skutku pojawia się Donald Trump, figura męskiej drapieżności i bodziec do wykrzyczenia gniewu solidarności. Wtedy (a dopiero wtedy) film trąci motywacyjnym banałem. Dyskutować też można nad brakiem walk z konserwatywnym przeciwnikiem czy męską przyjemnością.

Nieco naddatkowa całość pośrednio mówi jednak o tym, jak dużo jako społeczeństwa (amerykańskie, polskie) również nie obgadaliśmy i ile pracy jeszcze przed nami. W regionu, gdzie edukacja seksualna wywołuje zgorszenie, próbujące wypełnić przerwa w kulturze i wiedze "Rozterki pożądania" mogą stanowić cudownie wyzwalające właściwości. Dla innych fakt będzie grał raczej jak kropla – drążąca skałę w obrotu festiwalowym, lecz daleka od mainstreamu rozmów o kobiecej przyjemności. Tak czy inaczej, penisokracji dziękujemy, nadszedł czas łechtaczek.